Đorđe Mihailović, čuvar srpskog vojnog groblja Zejtinlik u Solunu, sahranjen je danas u Solunu, uz vojne počasti i himnu „Bože pravde“.
Sahrani su prisustvovali ministar za rad, zapošljavaje, boračka i socijalna pitanja Srbije Nikola Selaković, predsjednik Republike Srpske Milorad Dodik, a čuvara Zejtinlika na vječni počinak ispratili su i rodbina, poštovaoci, delegacije Srbije i Grčke.
Kako je ambasador Srbije u Grčkoj Dušan Spasojević rekao ranije za Tanjug, čika Đođe je sahranjen u grobnici pored oca i djeda koji su, takođe, čuvali grobove srpskih junaka poginulih na Solunskom frontu.
Đorđe Mihailović, čovjek moralno i na svaki drugi način dostojan veličine srpskih predaka stradalih u Prvom svjetskom ratu, koji je čuvao sjećanje na stradanje srpskih vojnika na Solunskom frontu kao sveti gral i luču života, preminuo je 2. jula, u 96. godini.
Rođen je u Solunu 1. maja 1928. godine. Bio je treća generacija Mihailovića, čuvara srpske istorije i sjeni srpskih vojnika poginulih tokom proboja Solunskog fronta. Znao je priču o skoro svakom stradalom junaku čije kosti počivaju na Zejtinliku.
Na tom groblju, koje je jedno od najznačajnijih simbola srpskog nacionalnog bića, počiva 7.441 ratnik, prenosi Tanjug.
Odlikovan je Ordenom srpske zastave drugog stepena.
Prije 10 godina o njemu je snimljen dokumentarni film „Poslednji čuvar“.
Prije dvije godine, tadašnji ministar spoljnih poslova Nikola Selaković, i direktor Uprave za saradnju sa dijasporom Arno Gujon uručili su mu u ime države priznanje „Majka Srbija“, a 2020. dobio je i sprski pasoš, što mu je bila životna želja, zahvaljujući ministru Ivici Dačiću kome se povjerio, a koga je kao i brojne sprske zvaničnike i svakog građanina Srbije i šire, decenjima dočekivao na srpskom vojničkog groblju na Zejtinliku.
„Živio sam za dan kada mi je Srbija dodijelila državljanstvo. Živio sam, jednako, kao i u nadi da doživim stogodišnjicu proboja Solunskog fronta, a vama sam to, onda, povjerio. Dočekao sam, eto, i jedno i drugo“, rekao je Mihailović tog dana kada mu je pasoš uručen.
Dodao je da je to priznanje i za njega i za njegove pretke, koji su obavljali tu časnu dužnost.
O čika Đorđu napisana je i knjiga „Čuvar svetih humki“, a u Republici Srpskoj snimljen je film „Čuvar časti i ponosa – Đorđe Mihailović“
Prvi čuvar groblja bio je deda čika Đorđa, Savo, solunski dobrovoljac, rođen 13 kilometara od Kotora, u Grblju, koga je, kako neki izvori kažu, kralj Aleksandar imenovao na čelo državne komisije da sakupi posmrtne ostatke saboraca i prijatelja sa bojišta i 250 grobalja širom Solunskog fronta.
O njihovim grobovima brinuo se do 1928. godine, kada je umro i kada je čuvanje započete tradicije, ali i istorije, nastavio Đođev otac Đuro koji je grobove srpskih junaka sačuvao tokom Drugog svjetskog rata od nacističke pljačke, ponekad i lukavstvom tvrdeći da NN na krstu na srpskom jeziku znači Nepoznati Nijemac.
Nakon smrti 1961. godine tu ličnu časnu dužnost.
Više od šest decenija neumorno sa velikom ljubavlju i predanošću obavljao je čika Đorđe.
Svakog putnika namjernika dočekivao je sa šajkačom, u vojničkoj jakni i cokulama, i uz pitanje „odakle ste“ pričao priču o poginulim junacima toga kraja, a nije bilo mjesta u Srbiji za koje nije čuo iako nikada nije bio, jer je iz svakog bar neko stradao na Solunskom frontu.
Nagrada „Majka Srbija“ dodijeljuje se za izuzetan doprinos.
Rezultate i zasluge postignute u oblasti odnosa matične države i dijaspore.
Kao i matične države i Srba u regionu u humanitarnim aktivnostima.
Razvijanju i jačanju međusobnih veza, unaprjeđivanju ekonomske saradnje.
I drugim aktivnostima kojima se doprinosi matičnoj državi, dijaspori i Srbima u regionu.
Kada je uručena čika Đorđu rekao je: „Ja sam siromah iz siromašne porodice.
Nisam bio ni mnogo dobar đak. Volio sam samo istoriju i geografiju. Cijeli svoj život posvetio sam groblju“.
autor:http://nezavisne.com
