Jugoslovenski političar iz vrha srpskih komunista Aleksandar Ranković /1909-1983/, potpredsjednik SFRJ i član najužeg rukovodstva do smjenjivanja sa svih funkcija 1966. godine, umro je 19. avgusta 1983. godine.
Poslije zavođenja Šestojanuarske diktature 1929. osuđen je na šest godina robije zbog ilegalne komunističke aktivnosti, a 1940. je postao član Politbiroa Komunističke partije Jugoslavije.
U Drugom svjetskom ratu je rukovodio pripremama za ustanak protiv okupatorske njemačke vojske i nacistička policija Gestapo uhapsila ga je u Beogradu krajem jula 1941.
Poslije hapšenja je mučen i potom prebačen u bolnicu radi liječenja, gde je držan pod stražom, ali su ga oslobodili, smjelom akcijom, beogradski skojevci.
Kao organizacioni sekretar KPJ i član Vrhovnog štaba partizanskih jedinica osnovao je 1944. službu bezbjednosti pod nazivom Odjeljenje za zaštitu naroda /OZNA/.
Poslije rata bio je ministar unutrašnjih poslova i potpredsjednik savezne vlade.
U političkom obračunu s njim, na Četvrtom plenumu Centralnog komiteta SKJ 1966. na Brionima, jugoslovenski predsjednik Josip Broz ga je optužio za zloupotrebe Službe državne bezbjednosti i „grupašku i antipartijsku djelatnost“ i lišen je svih funkcija.
Javnosti nisu predočeni uvjerljivi dokazi na osnovu kojih je eliminisan iz političkog života.
