Ovo je priča o Lujzi Krikner. Ona je bila žena velikog vojvode Živojina Mišića i kćerka bogatog Švajcarca njemačkog porijekla. Njen otac se nije mirio sa činjenicom da će se njegova ćerka udati za „seljčkog sina, oficira sa malom platom“. Ipak ljubav je bila jača.
Ključni argument bio je da je mladi par različite vjere. Porodica Krikner pripadala je reformatorskoj crkvi, a mladi poručnik je bio pravoslavne vjere. Uprkos protivljenju roditelja, Lujza je pobjegla za Živojina, a njeni roditelji odbili su da daju miraz. Lujza i Živojin Mišić vjenčali su se 30. oktobra 1884. godine u Vaznesenjskoj crkvi u Beogradu.
Sudbina Lujze Mišić
Lujza je dijelila sudbinu muških članova svoje porodice i sudbinu svoje nove domovine Srbije. Krajem 1915. godine povlači se sa srpskom vojskom preko Albanije sve do Drača. Vojvoda Mišić, tada već proslavljeni vojskovođa i sinovi, oficiri srpske vojske, odlaze na Krf, a ona sa ostalim našim izbjeglicama u Francusku. 1917. godine, pred sam proboj Solunskog fronta, Lujza se vraća iz Francuske i pridružuje se mužu, koji se tada sa svojim štabom nalazi u Solunu. Odatle sa srpskom vojskom stiže u Beograd.
Iz rata se vojvoda Mišić vraća slavan, ali narušenog zdravlja. Lujza bdi nad njim danonoćno, zajedno sa ljekarima, ali 21. januara 1921. godine Živojin Mišić umire na njenim rukama.
Sa vojvodom Mišićem je imala šestoro djece, a njihova dva sina, Radovana, koji je stradao kao zarobljeni rezervni potpukovnik JV u proljeće 1941, i sina Aleksandra, rezervnog majora JVuO su streljali Nijemci u Valjevu 1941. godine.
Nakon ovog događaja, Lujza je promijenila protestantsku vjeru i prešla u pravoslavlje, a zatim je promijenila i ime, pa je postala Magdalena Mišić.
Poslije smrti svog supruga Živojina, odlučuje se da mu ispuni želju i sa djecom se preseli u Struganik.
Prodala je sve u Beogradu i izgradila novu kuću u Struganiku, pored stare Živojinove.
Kada su joj Nijemci ubili sina Aleksandra, govorila je da iz njenih vena istekla njemačka polovina krvi.
Nijemci su uhapsili i sina Vojislava, koji je bio simpatizer partizana. Kad je to čula, Lujza je uzela memoare Augusta fon Makenzena, komandanta svih neprijateljskih snaga koje su 1915. godine napale Srbiju, u kojima on veliča hrabrost srpskih vojnika i vojničku vještinu, strategiju i čovječnost vojvode Mišića. Poslije nekoliko dana Beme je poslao automobil po Lujzu. U njegovom kabinetu čekao ju je sin Vojislav. Vojislav je, 1943. godine otišao u partizane, odakle se vratio kao kapetan.
U pohodu na Ravnu goru, decembra 1941. godine, njemačka kaznena ekspedicija spalila je kuću Lujze Mišić u Struganiku.
Ostatak života je provela u Beogradu, u svom stanu. Ponekad je odlazila u svoj voljeni Struganik kod Mišićeve familije, a preminula je 7. decembra 1956. godine u Beogradu.
Na zidu muzeja u Struganiku vise dvije krštenice. Na jednoj piše: Lujza Krikner, a na drugoj: Magdalena Mišić.
