Stevan Sremac, član Srpske kraljevske akademije i jedan od najistaknutijih realista u srpskoj književnosti, rođen je 23. novembra 1855. godine.
Pisao je duhovite pripovijetke iz provincijskog života u kojem je našao starinsku atmosferu, poetsku nježnost, humorističke zaplete, a pod naslovom „Iz knjiga starostavnih“ izdao je poetizovane pripovijetke iz narodne istorije.
Ostala djela su drame „Ivkova slava“, „Zona Zamfirova“, romani „Pop Ćira i pop Spira“, „Vukadin“, te politička satira „Luminacija na selu“.
Kao pripovjedač, Sremac se u velikoj mjeri oslanjao na raniju tradiciju srpske proze, naročito na djela Jakova Ignjatovića.
Sa Ignjatovićem ga povezuju mnoge zajedničke crte – konzervativnost i tradicionalizam, idealizacija prošlosti, ljubav prema prostom svijetu čiji život najradije prikazuju u svojim djelima, te humor.
Od stranih pisaca najviše je volio Servantesa i Gogolja. Sa Gogoljem ga povezuju takođe mnoge zajedničke osobine, naročito u stilu i književnom postupku.
Sremac je poznavao i cijenio engleski realistički roman 18. i 19. vijeka Fildinga, Svifta, Dikensa, Eliota.
Prema poznavanju domaće i strane književnosti i načitanosti, Sremac spada u najobrazovanije srpske pisce druge polovine 19. vijeka.
Evo i nekih najpoznatijih citata Stevana Sremca:
„Više žena iz kuće u kecelji iznese, nego što muž na rastočena kola uveze.“
„Riba i gost treći dan smrde.“
„Gdje nije koškanja nije ni milovanja.“
„Nije blago ni srebro ni zlato već je blago što je srcu drago.“
„Gdje ima vatre, mora i dima biti.“
„Da je voda dobra, ne bi u njoj kreketale žabe, nego ljudi.“
