Četiri različite klimatske zone tokom šest dana uspona koji je počeo tropskom šumom, a nastavio se alpskim okruženjem, te visinska razlika od 4.600 metara nadmorske visine od podnožja do vrha stajali su na putu Ladislavu Milunovićugoljević, koji su se nedavno vratili u Banjaluku sa najvišeg vrha Afrike Uhurua (5.895 metara nadmorske visine) na planini Kilimandžaro i Sanji Dra.
O izazovima tokom uspona na krov Crnog kontinenta, vrhovima koje žele da obiđu u budućnosti i onome što planinarenje izdvaja od drugih aktivnosti, Milunović i Dragoljevićeva govorili su za “Nezavisne”.
Kažu da je planinarenje bilo njihova želja dugo godina i jedna od onih stvari koje su govorili da moraju početi da rade. Presudni momenat za ostvarivanje želje da planinare van granica BiH desio se sredinom 2020. godine. Imali su u planu da otputuju negdje u inostranstvo, ali su zbog pandemije virusa korona državne granice bile zatvorene. Kupili su planinarske čizme i počeli da provode vikende po bh. planinama.
“Planinarenje je za nas idealan spoj fizičke aktivnosti i odmora. Otprilike kao sport i meditacija istovremeno. Tu je zatim i element samog putovanja, sticanje novih iskustava i upoznavanje ljudi. Svaka planina na kojoj smo bili ima poseban ambijent i jedinstvenu priču. Zelengora sa svojim poljima borovnica i ledničkim jezerima je izuzetna. Po Cincaru trče krda divljih konja koja je moguće često sresti na planini, što uz visoravni po kojoj se krećete daje utisak da ste u Mongoliji. Silazak prema Trnovačkom jezeru na Magliću je jedan od najneugodnijih terena i najugodnijih pogleda u okolini”, rekao je Milunović.
U ljeto 2021. godine su prvi put bili na planinarenju van granica BiH. Popeli su se na najviši vrh Durmitora Bobotov kuk (2.523 metra nadmorske visine) u Crnoj Gori. Nakon smanjenja sigurnosnih mjera zbog pandemije virusa korona i otvaranja granica, prethodne godine odlučili su da se s ekipom Planinarsko-alpinističkog kluba “Summit”, čiji su članovi, upute na najviši vrh Grčke i drugi najviši vrh Balkanskog poluostrva Mitikas (2.917 metara nadmorske visine) na planini Olimp. A uspon na Kilimandžaro im je bio želja još od kada su počeli da se bave planinarenjem.
“Sav taj ambijent tamo… Afrika, savana, prašuma, planina. Teško je to objasniti, jednostavno nas je privlačio. Stalno se provlačila tema da ćemo kad-tad otići na taj Kilimandžaro”, kazala je Dragoljevićeva.
Put ih je avionom preko Dohe (Katar) vodio u Arušu (Tanzanija), gdje su prošli period aklimatizacije. U Dohi su vrijeme između letova proveli na terminalu aerodroma, ali ono što im je bilo više nego očigledno je raskoš Doha-Hamad aerodroma i bogatstvo zemlje u kojoj je održano posljednje Svjetsko prvenstvo u fudbalu.
“Nismo baš očekivali da vidimo park unutar aerodroma u pustinji. Ogroman kontrast u odnosu na naš standard, a pogotovo u odnosu na standard u Tanzaniji. Tek u Aruši je uslijedio kulturološki šok. Grad za koji tvrde da ima 300.000 stanovnika odaje utisak da ima milion. Svi su na ulicama. Vrlo su popularni taksisti koji voze motocikle, kao i trotočkaše (Bajaji), ima ih na stotine. Cijeli grad izgleda kao jedna velika pijaca. Prodaju voće, povrće, pečene kukuruze, polovnu robu, alate, cigarete… Turiste spopadaju izuzetno napadni prodavci suvenira koji su spremni pokazivati vam grad u nadi da će vam prodati narukvicu ili šešir. Teško je to sve opisati, sve je mnogo drugačije nego kod nas”, kazao je Milunović.
Na uspon su išli šestodnevnom Marangu rutom (takozvana “Coca-Cola” ruta). Prvi dan su stigli u selo Marangu kroz plantaže banana i kafe na Marangu kapiju (1.860 metara nadmorske visine) koja predstavlja ulaz u nacionalni park. Nakon toga staza ih je vodila kroz prašumu do kolibe Mandara (2.720 metara nadmorske visine).
“Narednog dana nakon doručka pošli smo prema kampu Horombo (3.720 metara nadmorske visine). Vegetacija iz prašume postepeno postaje oskudnija i prelazi u nisko drveće, rastinje i trave. U Horombu smo imali dan rezervisan za aklimatizaciju. Obavili smo šetnju do poznate “Zebra stijene” (4.100 metara nadmorske visine), prošetali do kote sa koje se vidi krater Kibo, naš krajnji cilj, te se vratili u kamp. Četvrti dan smo sa Horombo kampa krenuli u kamp Kibo (4.720 metara nadmorske visine). U njemu smo imali večeru, kratki “samit brifing” (sastanak pred uspon na sam vrh) sa našim vodičima, te nekoliko sati odmora do samog polaska. U ponoć smo se uputili na vrh Uhuru. Zbog strme staze, sipara i rijetkog vazduha kreće se prilično sporo, u prosjeku oko kilometar na sat. Uhuru smo dosegli oko osam časova”, s uzbuđenjem priča Dragoljevićeva.
Kažu da je završni uspon na vrh Kilimandžara prilično intenzivan, najviše zbog uticaja nadmorske visine na organizam. Konfiguracija terena nije mnogo drugačija od nekih naših uspona na Balkanu, ali rijedak vazduh i visinski simptomi koje većina ljudi osjeti čine taj uspon dosta drugačijim iskustvom u odnosu na naše planine. Odlazak na Safari je zaokružio cjelokupan utisak boravka u Tanzaniji.
“Posjetili smo jezero Manjara i Ngorongoro krater, imali priliku da vidimo neke od afričkih ‘velikih pet’ (naziv za pet velikih afričkih životinja: lav, afrički slon, afrički bivol, leopard i crni nosorog) u svom prirodnom staništu. Vidjeli smo i druge životinje poput hijena, zebri, raznih ptica”, kazao je Milunović.
U vremenima koja dolaze planiraju da za početak obiđu sve ove planine po BiH i Balkanu koje nisu obišli do sada, ali će se vratiti i na neke na kojima su već bili.
“Priroda ovdje je stvarno prelijepa. Što se tiče nekih daljih destinacija, privlačne su nam opcije koje kombinuju turističku posjetu gradovima i planinarske uspone, a koje određena planinarska društva organizuju. Na primjer, posjeta Maroku i Visokom Atlasu, ili obilazak Irana i uspon na Damavand. Tu su, naravno, i Alpi, ali oni predstavljaju malo drugačiju vrstu izazova. U svakom slučaju nadamo se da ćemo nastaviti dosadašnjim tempom, a ako se stvori prilika ostvarićemo i neku od većih želja kao što je bila i ova avantura na vrh Afrike”, rekla je za kraj Sanja Dragoljević.
“Vrh slobode”
Značenje i porijeklo imena Kilimandžaro nisu poznati. Ime se smatra kombinacijom svahilijske riječi Kilima, što znači planina, i riječi Kičagga Njaro. Ime Uhuru se prevodi kao sloboda, termin kojim se obilježava nezavisnost Tanzanije od Velike Britanije 1961. godine. Na Uhuru su se prvi popeli 5. oktobra 1889. godine njemački geolog Hans Mejer, izviđač Marangu Joanas Kinjala Lauvo i austrijski planinar i nastavnik Ludvig Purtšeler.
